هورمون و ذهن...

تو از دیدن من خوشحال شدی...

تو این غریبستون....

چه با نمک...

به هر چی که چنگ زدم تا دلیلی بشه برای موندن...برای دل بستن....پوچ از کار در اومد....

ادما اومدن که برن....موقعیتا...مکانها....داده شدن برای پس گرفته شدن....

بی این که حتی ذره ای قدرت و تسلط و کنترل داشته باشی بر اونها...

میشه تموم شد برای همیشه....توی همین روزا....

وقتی که نه تو اوجی و نه توی حضیض....

اگه دست خودم بود...هزار بار هزار تا چیز رو ول کرده بودم و برگشته بودم عقب....

اما همیشه فک میکنم من اصلا از روی پل نیومدم که...

من همیشه از رو دره های بزرگ به امید بهشت های دور پریده بودم...به سختی...به شوق...

یه وقتایی برگشتن یعنی دوباره پریدن از روی همون دره ی عمیق...

یعنی هراس نابودی....

یه چیزی جا مونده ازش که یه هو...یه وقتی که فکرش رو نمیکنی...یادت میاد...

خنده دار...جدی...تلخ...مضحک...الکی...مهم...

اسون شروع میکنی و نمیدونی چه سخته...

به تکرار داره شرایطی پیش میاد که میفهمم ادمایی که فکر میکردم نزدیکن نزدیک نیستن...

تو خانواده...تو دوستها...تو روابط کاری...تو دوستی های مجازی...

و ظالمانه تر این که تو حقی برای اظهار نظر در مورد این شرایط نداری و اصولا اظهار نظر شرایط رو فقط خرابتر میکنه...

قاعدتا باید تو این سن بیشتر و پیش تر میفهمیدم...

کسی که تو دوستش نداری..هیچ کس دیگه هم دوستش نداره...

کسی که تو توی دنیاش نیستی...دنیای غریبش پر از رهگذره...بی هیچ بومی....

کسی که تو دوستش نداری...خیلی مضطره...خیلی...

صبح که اومدم دانشگاه، یه کم درس خوندم و بعد بالش کوچولوم که شکل اسمایلی هست رو گذاشتم زیر سرم روی میز و چشمام بسته شد...

باز یه کم درس خوندم و باز دوباره سرم رو گذاشتم و چشمام بسته شد...

عصر دلم میخواست برم....رفتم دراز به دراز افتادم و چشمام بسته شد...

حالا نشستم و دلم میخواد چشمام بسته شه...

انگیزه ی بیدار بودن و زندگی کردن ندارم....

انگیزه ی هیچ چی ندارم...

مثل وقتی که یکی بهت میگه فلانی رو دیدی چه نا زو خوشگل بود؟

و تو میری وایمیستی جلوی اینه که ببینی تو هم ناز هستی یا نه؟

یه شب، ساعت دو، تو بی خوابی شبونه...یه لینک پیدا کردم از سریال انه شرلی....

اون قسمت که گیلبرت با همه ی غرور و مردونگی مهر آنه افتاده بود به دلش....

تمام تصویر نوجوونی و روزای جمعه و سریال آنه شرلی و تعریف جوونی زنده شد....

نمیشد بالش از گریه ی غریبانه خیس نشه تو تاریکی شب....

بازی یه جور دیگه پیش رفت....